Het onbereikbare
​
Stap in deze intuïtieve droombeleving.
Maak het eigen.
Bevrijdt je verlangens.
Leef.
​
In dit project ben ik bezig met het verbeelden van een droom. Dit doe ik echter niet vanuit wat mensen dromen maar vanuit de vraag: “Wat ziet een droom?”. Ik wil een droom niet zien als een gebeurtenis in de hersenen maar als een individu. Dit omdat ik in deze installatie mensen wil laten spelen in mijn gedachtewereld. Dit doe ik door een droom te ontleden. Ik wil het publiek niet vragen om na te denken over de zoveelste sociale kwestie of gebeurtenis in de wereld. Ik wil ze uitdagen daar even uit te ontsnappen en iets te beleven wat ver van het normale leven af staat. Iets beleven wat niet noodzakelijk is, maar wat ruimte geeft voor creatieve gedachtes en een ontsnapping aan het leven.
​
In deze installatie ontleed ik verschillende aspecten van een droom: Absurditeit, fragmenten, tijdsverschil en afzondering van de buitenwereld. Ik neem je mee naar een plek met een verhaal. Het verhaal staat open voor eigen interpretatie. De thematiek die een rol speelt in mijn project is onwetendheid. De regie geef ik het liefst zo veel mogelijk uit handen. Er wordt in deze maatschappij al zo veel voorgeschoteld dat ik niet de zoveelste kunstenaar wil zijn die denkt dat haar mening de wereld gaat veranderen. Ik wil juist de aandacht geven aan de mensen zelf en hun eigen creatieve proces.
Iedereen heeft namelijk zijn eigen interpretaties en gedachtes.
Wie ben ik om te bepalen wat de kijker moet vinden, denken of voelen?
Er komen drie verschillende onderdelen voor in mijn installatie die met elkaar te maken hebben.
Als eerste heb je de film over een individu die in een zandvlakte aan het graven is. Hij is zwart gekleed en graaft een gat voor een wit doek. Het individu steekt vervolgens zijn hoofd in het gegraven gat waar hij vervolgens uit komt met een masker van zand op zijn gezicht. Hij gaat liggen en blijft zo liggen. Het individu staat voor onze gedachtes die worden verborgen door het witte doek. Het witte doek staat voor ons als persoon. Hoe we ons voordoen in de maatschappij. Hij steekt zijn hoofd in het zand omdat hij wil ontsnappen. Hij wil naar buiten. Weg uit die gesloten wereld van onze gedachtes. Dit lukt niet. Hij blijft liggen. Opgesloten door ons.
Het tweede onderdeel in de installatie is de spiegel-sculptuur waar deze film op geprojecteerd wordt en het zand in de ruimte. De gebroken spiegels staan symbool voor de droom. De droom is een verknipte weerspiegeling van de realiteit. Het is een sculptuur dat dient als projectiemiddel om de film fragmentarisch weer te geven. Ze strooit de beelden fragmentarisch door de ruimte als sterren door het heelal. Zo zullen de bezoekers even moeten kijken en ontdekken wat ze zien.
Het zand zorgt ervoor dat de bezoeker dichter bij de film komt omdat ze zich in dezelfde plek bevinden. Zo wordt de ruimte gelinkt aan de ruimte in de film en worden de mensen gelinkt aan de gravende man.
Het derde onderdeel is de livestream waarbij een camera direct een beeld van de ruimte naar de beamer stuurt en dit beeld ook verspreid wordt door de ruimte. De livestream wordt ook op de spiegels gebeamd zodat dit beeld het zelfde proces ondergaat als de film. De werkelijkheid wordt verknipt en weerspiegeld in de ruimte. Jij bent deel van het geheel. Je wordt geobserveerd in het hier en nu. Je maakt deel uit van de droomwereld. Ze is bij je. Je voelt het zand aan je voeten en ziet dat de fragmentarische beelden samenkomen. Harmonieus als sterren in het heelal.
